1953 წელს ახალი შენობაში გადასვლიდან ერევნის კონიაკის ქარხნის დამოუკიდებელი ისტორია იწყება. 1953-91 წლებში ქარხანა სომხეთში კონიაკის წარმოების ერთადერთი მონოპოლისტი იყო. დანარჩენ ქარხნებში მხოლოდ კონიაკის გამოყვანასა და დაძველებას ახდენდნენ, რომლის კუპაჟს თავად ერევნის კონიაკის ქარხანა აწარმოებდა. სწორედ ამ ქარხანაში მიმდინარეობდა ცნობილი სომხური კონიაკების ჩამოსხმა: ორდინარული (სამ-, ოთხ- და ხუთწლიანი) და სამარკო (”ნარჩევი”, ”საიუბილეო”, ”სომხეთი”, ”დვინი”, ”ერევანი”, ”საზეიმო”, ”ნაირი”, ”ვასპირაკანი” და ”ახტამარი”). 1991 წელს მონოპოლია კონიაკის წარმოებაზე ლიკვიდირებულ იქნა.

25 წლის განმავლობაში (1948-73) ქარხნის მთავარი ტექნოლოგი იყო მაკრაკ სედრაკიანი, სოციალისტური შრომის გიმი, დეგუსტაციის რაინდი (საფრანგეთი, 1972).

ქარხანას გააჩნია ექსკლიუზიური სამარკო კონიაკების მარაგი, რომელიც ისხმება მხოლო სპეციალური შეკვეთით და საცალო გაყიდვაში არ გადის: ”ერებუნი” - 25 წლის, ”ქილიკია” - 30 წლის, ”სპარაპეტი” - 40 წლის და ”ნოეს კიდობანი” - 70 წლის.

კონიაკის რეალიზაცია მსოფლიოს 25 ქვეყანაში ხდება. ერევნის კონიაკის ქარხნის სამარკო ნიშანი რეგისტრირებულია 47 ქვეყანაში. დღემდე ქარხნის პროდუქციას ხარისხისთვის მინიჭებული აქვს: 115 ოქროს, 48 ვერცხლი და 8 ბრინჯაოს მედალი.